Een contract is zelden eeuwig. Na een aantal jaren is het proces/product of de klantvraag, dan wel de relatie veranderd, waardoor een andere leverancier wellicht meer toegevoegde waarde levert. Hoe voorkom je conflicten en zorg je voor een soepele overgang naar een andere leverancier?
Overheidsinstellingen kijken naar nieuwe contractvormen, samenwerkingsovereenkomsten en co-creatie met innovatieve partijen. Daarnaast verkennen overheden de mogelijkheden om het aanbestedingsproces zo te veranderen dat het innovatiepotentieel van de markt beter benut en overheidscontracten toegankelijker worden voor kleinere partijen zoals startups.
Veel organisaties maken een professionaliseringsslag in hun inkoopproces. Een handig model daarbij is het Michigan Stage University (MSU) inkoopmodel van Monczka. Het model helpt organisaties het huidige professionaliteitsniveau vast te stellen en daarnaast het gewenste niveau te bepalen.
Een facilitair Service Level Agreement (SLA) is een overeenkomst waarin het niveau van dienstverlening is vastgelegd. Afhankelijk van de opzet omvat een SLA een pakket van afspraken over de te leveren diensten en middelen gedurende een bepaalde looptijd. Wat zijn kritieke succesfactoren bij de invoering van SLA's?
Een contractueel beding tussen partijen is niet van toepassing, voor zover dit in de gegeven omstandigheden naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar zou zijn. Maar wanneer is daar nou sprake van? Kan het feit dat partijen onderhandeld hebben over aanpassing van een bepaalde afspraak bijvoorbeeld maken dat je daarna geen nakoming meer kan vorderen van de oorspronkelijke afspraak?
Bij inkoop is het de kunst om beide partijen in elkaars kracht te zetten, zodat de doelstellingen van beide partijen bereikt worden. Bij traditioneel opdrachtgeverschap staan de partijen opdrachtgever en leverancier echter vooral tegenover elkaar. Hoe kun je dit doorbreken?
Ruim 55% van de inkopers bestelt overwegend ad hoc. De meerderheid maakt wel regelmatig een ‘rondje’ of bundelt bestellingen, maar heeft geen jaarplanning. Ruim 24% bepaalt vooraf zelfs geen inkoopbudget; er wordt besteld naar behoefte.
Het komt voor dat partijen over eenzelfde onderwerp soms twee of meer overeenkomsten sluiten. Als er dan discussie tussen partijen bestaat over de uitleg van één van de overeenkomsten, kan je dan een bepaling uit de andere overeenkomst gebruiken in dat kader? Die vraag kwam aan bod in de volgende zaak.
Een service level agreement (SLA) is een schriftelijke overeenkomst tussen de facilitaire organisatie en een interne klant over de prijs, kwaliteit en omvang van de dienstverlening die gedurende een bepaalde periode wordt afgenomen. Een SLA schept helderheid in de wederzijdse verwachtingen en verantwoordelijkheden.
Bij de inkoop van complexe diensten en producten is een gedetailleerde uitvraag door de opdrachtgever veelal geen haalbare kaart. Best Value Procurement (BVP) is dan een goed alternatief. Toch leidt dit in de praktijk niet altijd tot het gewenste resultaat. Hoe kunt u dit voorkomen?
